Eindelijk mooi weer

Helaas is de mooie wandeling niks meer geworden. Eenmaal boven om over de hangbruggen te lopen, begon het weer te regenen. Nog niet heel hard maar met Jolie leek het ons verstandiger om toch maar terug te gaan en misschien nog even een duik te nemen. Goeie keus, want een minuut of 10 verder in de auto begon het weer flink hard te regenen. Het was nu ook echt niet leuk meer en de hoop op mooi weer werd groter. Het was zelfs zo, dat ik me toch wel ellendig begon te voelen. Die avond gingen we voor de laatste keer bij het seafood en steak restaurant eten en leerde Jolie nog wat kindjes kennen. Zo leuk om te zien hoe kinderen met verschillende talen met elkaar om gaan. Ze gaven zelfs knuffels bij het gedag zeggen.
De dag erna, 30 juli gingen we op weg naar Monteverde. De verhalen die ik lees op internet dat de weg zo vreselijk slecht was, viel ons alles mee. Op de laatste 20 kiliometer na, dat was een drama.
Onderweg kwamen we al snel iets geweldigs tegen, familie neusbeer. Wat een waanzinnig mooie beestjes. Zo lief en tam (jammer dat toeristen ze voeren) en konden we van dichtbij foto's maken en filmen. Jolie wilde er graag mee knuffelen maar dat leek ons niet zo goed idee :-)
Ook had ik op internet gelezen over cafe macademia. Een restaurantje met de allerlekkerste macademia taart en cake van heel costa rica. Hier moesten we natuurlijk even stoppen. Ontzettend leuk restaurantje en niks was minder waar, de macademia banaan cake die Dorian had was erg lekker. Het pad wat achter het restaurant lag, was bezaaid met macademia noten. Door het kapot lopen van mensen, braken ze en met de losse schillen gaf het een leuk gezicht. Aan de locals daar wilde Dorian toch graag het slangen ei laten zien. Deze hadden we gevonden tijdens de rit. Een slang was dood gereden en het ei wat ze droeg was er uit gefloept. Deze lag een meter verder. Super cool, hoe vaak ga je dit meemaken dat je een slangen ei vindt. Volgens de locals was het een mika. Zo noemde ze dat. Een slang die andere slangen eet. Met een lichtje schenen we op het ei maar er zat niks in volgens hun.
Het laatste stuk werd dus erg slecht en gingen we steeds hoger tot letterlijk in de wolken. Hier was het ineens 19 graden en zag het er met die slechte hobbel weg, de mist en de storm er lekker spooky uit. We hebben zo´n 1,5u op de slechte weg gereden en Jolie vond het maar wat grappig dat gehobbel.
Uiteindelijk kwamen we in Monteverde aan en hadden we het hotel snel gevonden. De plaatsjes logen er niet om. In 1 woord WAUW! We hadden een geweldig ontvangst met weer verse sapjes en doekjes om je handen en gezicht mee op te frissen. Door Dylan, hele leuke jongen die duidelijk plezier had in zijn werk, werden we naar onze kamer gebracht. Daar ging even de mond open. Wat een prachtige kamer met een geweldig uitzicht. Paar tellen later werd er geklopt op de deur en stond er een dame met een grote schaal met fruit en vers geplukte bloemen voor de deur. Deze hebben we eerst opgegeten en zijn we daarna een wandeling gaan maken over de trail die achter het hotel lag. Een stukje jungle, niet heel lang maar prachtig. Terug gekomen meteen dat bubbelbad gevuld dat buiten op het terras stond, fles wijn open gemaakt, muziekje erbij en 100% genieten. Nooit meer naar huis, even dat gevoel hebben. Prachtig om te zien hoe Jolie genoot. ´s Avonds eten bij een italiaan en kwamen we een leuk gezin tegen die we ook al eerder hadden gezien. Madammetje had hier de grote verhalen over de vakantie, haar knuffie en adios en gracias.
Na een redelijk goeie nachtrust, een heerlijk ontbijt, zijn we op pad gedaan. Op naar een natural park. We reden helemaal verkeerd en zijn ipv maar 15 min onderweg geweest bijna een uur onderweg geweest. Uiteindelijk waren we er en hebben we slangen gezien, kikkers en in de vlindertuin was het prachtig. Mooi om te zien hoe de verschillende soorten vlinders uit hun cocon kwamen. Nog niet konden vliegen maar eerst uitgedropen moesten zijn. Hun vleugels waren flink nat van de cocon. Dit hadden we nog nooit gezien hoe dat ging.
Als laatste zijn we naar de kolibri´s gegaan. Tig kolibri´s op 1 plek en verschillende soorten bij elkaar. Prachtige beestjes zo in de natuur.
Na een zeer goed diner en een laatste nacht in Monteverde zijn we de dag erna vertrokken naar Nosara. Een lange rit van ruim 5uur en de temperatuur steeg ook meteen enorm. In Monteverde, het nevelwoud werd het al steeds beter, op hier en daar wat nevel na (en een prachtige regenboog trouwens) maar ineens van 19 graden naar 32 graden is een groot verschil. De weg erheen was uitsteken en we mochten zelfs op een weg een keer 80 rijden. Maar ook hier de laatste kilometer of 30 werd het flink slecht. Zo slecht hebben we het nog niet eerder gehad. Na flink gehobbel kwamen we aan bij een prachtige lodge, Villa Mango dat gerund wordt door het Franse stel Agens en Jo. Ontzetten leuke en relaxte mensen. Dorian raakte meteen al in een goed gesprek met Jo over het wel en wee in de wereld en Jolie en ik stonden te springen om een duik te nemen. Met een geweldig uitzicht over zee, de brulapen op de achtergrond en vrolijk kind, kon de middag voor ons niet meer stuk. Tegen half 5 konden we zelf naar het strand lopen en we vallen steeds weer in verwondering. Wat is het hier prachtig. De zon stond al laag, locals zaten te chillen op het strand, zo nu en dan kwamen we wat surf dudes en hippies tegen en Jolie zat te genieten bij papa op zijn rug. Inmiddels het stukje lopend naar het strand was ik alweer gebeten door kleine pest mieren. Wat zijn die fenijnig. Owja en stukje terug zag ik uit mijn ooghoek allemaal diertjes bewegen. Bleken prachtige rood met blauwe krabben te zijn. Zodra ze de voetstappen voelen of horen kruipen ze snel terug in het hol. Na even stil staan en wachten, en Jolie eindelijk zover te hebben gekregen dat ze ook eens bleef staan, kwamen de krabben terug omhoog. Super leuk!
In ieder geval, weer even terug naar het strand. Na een stukje gelopen te hebben, kwamen we een hoek om en vonden het restaurants. Echt een Bob Marley achtige tent. Geweldig leuke mensen, veel amerikanen, surfdudes, locals en gewoon 1 en al gezelligheid. We hebben hier gegeten en gekletst met vele mensen. Jolie speelde met costaricaanse kinderen en deelde chippies en ze danste er weer op los. Schudden maar met die billen en dat deed ze. Op dr blote voetjes alleen op de dans vloer.
Om 20u hielde we het voor gezien en hebben we terug toch maar een taxi gepakt. Dorian wilde terug lopen over het strand en stukje jungle maar op mijn slippers en de beten van eerder leek me dat niet heel grappig. Dus een taxi laten bellen en wat denk je, komt er een tuktuk. We hebben ons kapot gelachen want we moesten dus in dat ding over die hobbelweg en hij kwam bijna niet omhoog. Maar goed na enkele minuten veilig bij de lodge met een leuke ervaring rijker in onze gedachten.